کد مطلب:315276 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:164
جوان نابینای هندی بهبود یافت
در كتاب «العباس علیه السلام جهاد و تضحیه» چنین آمده است:
زواری از اهل هند به كربلا آمد و به مرقد مطهر حضرت عباس علیه السلام مشرف شد، او اموال بسیاری با خود آورده بود و آنها را بین فقرا و نیازمندان و خادمان حرم تقسیم می نمود.
بعد از تقسیم، یكی از خادمان، از او سبب تقسیم این مال را پرسید.
او در پاسخ گفت، بزرگ خاندان ما در هند، فرزند جوانی داشت كه نابینا شد. او را نزد پزشك های مشهور برد و نتیجه نگرفتند. آنگاه او را به لندن و نزد پزشك های آنجا بردند و بی نتیجه ماند.
پس از بازگشت از لندن چند هفته بعد ماه محرم فرارسید و برنامه ی عزاداری به
[ صفحه 534]
مناسبت شهادت امام حسین علیه السلام شروع شد.
آن مرد بزرگ به اتفاق فرزند نابینای خود به مجلس می آمدند. روزی آمدن او با روز هفتم محرم مصادف بود. سخنران، از زندگی حضرت عباس علیه السلام سخن می گفت.
در موقع سخنرانی، پدر جوان نابینا در گوش گوینده گفت: طلب دعا و شفا از خداوند به مقام حضرت عباس علیه السلام نزد خداوند كن و خواهان شفای فرزندش شود كه بینایی فرزندم بازگردد.
پس از پایان سخنرانی از حاضرین خواست دعا نمایند و دست ها به سوی خداوند دراز نمایند و خداوند را به حرمت حضرت عباس علیه السلام قسم دهند كه چشم این جوان بازگردد و این دعا را بخوانند:
الهی بحق فاطمة و أبیها و بعلها و بنیها كه چشم این جوان را بازگردانی.
چند مرتبه این دعا را تكرار نمودند، با این كلمات مجلس را خاتمه دادند.
آن مرد با اتفاق جوانش به خانه برگشتند. روز دوم وقتی كه من از خانه بیرون می آمدم، مشاهده نمودم پدر همان جوان از خانه با شتاب بیرون می آید و در ماشین خود قرار گرفته و با چند ماشین دیگر - كه او را همراهی می نمایند - متوجه او شدم.
پس از آن كه اشاره نمودم تا ایستاد و همین كه نزدیك او رسیدم شروع به گریه نمود.
گفتم: چه شده؟
گفت: دیشب، نیمه شب هم چنان كه در خواب بودیم، دیدم فرزندم فریاد می زند.
به طرف او رفتیم، دیدیم می گوید: صلوات بر محمد و آل محمد بفرستید. به
[ صفحه 535]
درستی كه چشمانم بینا شد.
گفتم: چگونه؟ و چه شد؟
گفت: شب گذشته هم چنان كه خوابیده بودم دو آقای بزرگواری را در كنار سر خود مشاهده نمودم. یكی از آنها كه بلند قامت بود، به دیگری می گفت: ای آقای من! از شما می خواهم از خدا مسألت نمایید كه بینایی این جوان بازگردد، زیرا پدرش از دوستان ما، از من شفای او و بینایی چشمش را طلب نمود.
آن شخص باوقار فرمود: از خدا مسألت می نماییم و دست ها را به سوی دعا برداشت و فرمود:
اللهم بحق محمد و آل محمد از شما می خواهم كه بینایی این جوان را بازگردانی.
بعد با دست مباركش به روی چشمانم كشید. یك مرتبه خود را صحیح و سالم دیدم و بیناییم بازگشت.
پدرش آن روز مهمانی مفصلی انجام داد و از من خواست كه كربلا بروم و این اموال را میان فقراء و نیازمندان تقسیم نمایم. [1] .
زواری از اهل هند به كربلا آمد و به مرقد مطهر حضرت عباس علیه السلام مشرف شد، او اموال بسیاری با خود آورده بود و آنها را بین فقرا و نیازمندان و خادمان حرم تقسیم می نمود.
بعد از تقسیم، یكی از خادمان، از او سبب تقسیم این مال را پرسید.
او در پاسخ گفت، بزرگ خاندان ما در هند، فرزند جوانی داشت كه نابینا شد. او را نزد پزشك های مشهور برد و نتیجه نگرفتند. آنگاه او را به لندن و نزد پزشك های آنجا بردند و بی نتیجه ماند.
پس از بازگشت از لندن چند هفته بعد ماه محرم فرارسید و برنامه ی عزاداری به
[ صفحه 534]
مناسبت شهادت امام حسین علیه السلام شروع شد.
آن مرد بزرگ به اتفاق فرزند نابینای خود به مجلس می آمدند. روزی آمدن او با روز هفتم محرم مصادف بود. سخنران، از زندگی حضرت عباس علیه السلام سخن می گفت.
در موقع سخنرانی، پدر جوان نابینا در گوش گوینده گفت: طلب دعا و شفا از خداوند به مقام حضرت عباس علیه السلام نزد خداوند كن و خواهان شفای فرزندش شود كه بینایی فرزندم بازگردد.
پس از پایان سخنرانی از حاضرین خواست دعا نمایند و دست ها به سوی خداوند دراز نمایند و خداوند را به حرمت حضرت عباس علیه السلام قسم دهند كه چشم این جوان بازگردد و این دعا را بخوانند:
الهی بحق فاطمة و أبیها و بعلها و بنیها كه چشم این جوان را بازگردانی.
چند مرتبه این دعا را تكرار نمودند، با این كلمات مجلس را خاتمه دادند.
آن مرد با اتفاق جوانش به خانه برگشتند. روز دوم وقتی كه من از خانه بیرون می آمدم، مشاهده نمودم پدر همان جوان از خانه با شتاب بیرون می آید و در ماشین خود قرار گرفته و با چند ماشین دیگر - كه او را همراهی می نمایند - متوجه او شدم.
پس از آن كه اشاره نمودم تا ایستاد و همین كه نزدیك او رسیدم شروع به گریه نمود.
گفتم: چه شده؟
گفت: دیشب، نیمه شب هم چنان كه در خواب بودیم، دیدم فرزندم فریاد می زند.
به طرف او رفتیم، دیدیم می گوید: صلوات بر محمد و آل محمد بفرستید. به
[ صفحه 535]
درستی كه چشمانم بینا شد.
گفتم: چگونه؟ و چه شد؟
گفت: شب گذشته هم چنان كه خوابیده بودم دو آقای بزرگواری را در كنار سر خود مشاهده نمودم. یكی از آنها كه بلند قامت بود، به دیگری می گفت: ای آقای من! از شما می خواهم از خدا مسألت نمایید كه بینایی این جوان بازگردد، زیرا پدرش از دوستان ما، از من شفای او و بینایی چشمش را طلب نمود.
آن شخص باوقار فرمود: از خدا مسألت می نماییم و دست ها را به سوی دعا برداشت و فرمود:
اللهم بحق محمد و آل محمد از شما می خواهم كه بینایی این جوان را بازگردانی.
بعد با دست مباركش به روی چشمانم كشید. یك مرتبه خود را صحیح و سالم دیدم و بیناییم بازگشت.
پدرش آن روز مهمانی مفصلی انجام داد و از من خواست كه كربلا بروم و این اموال را میان فقراء و نیازمندان تقسیم نمایم. [1] .
[1] همان مصدر ص 41 تا 42.